Het is voor een tweede keer gelukt: de dodentocht tot een goed einde brengen. Ook dit jaar had ik weer hard aan de ‘ronsel’-bel getrokken en ik leek er nog goed in te slagen, maar tegen het einde vielen toch twee kameraden van het eerste uur af. Gelukkig ging Yves een tweede poging wagen en Jimmy wou het toch ook eens proberen. Alledrie zonder voorbereiding, respect alom dus!

Op vrijdag 14 augustus ging het wederom richting station. Gepakt en gezakt. Lichter gepakt en gezakt dan het voorgaande jaar. Het beloofde goed weer te worden en daarmee kon al een groter risico genomen worden: geen regenjas meenemen. Of toch… ik nam hem toch maar mee voor de zekerheid. Mijn nachtlamp liet ik dit jaar toch thuis. Zo donker was het toch niet op die vorige dodentochten? Op de trein ook dit jaar weer een gezellige drukte. Je haalt er zo de professionals, de sportieven, de amateurs en de last-minute inschrijvers uit als je in het rond kijkt. Waar ikzelf toe hoor, valt moeilijk te zeggen. In elk geval tot de ongetrainde hoop, maar in elk geval mét karakter, toch de eerste uren!

De trein hield halt in Bornem en braakte er weer een horde wandelaars uit. Allemaal blije gezichten. In een drafje naar het centrum van Bornem, richting inschrijvingstent. Nog even zoeken waar de rij start van de voorinschrijvers en vlotjes doorwandelen tot de eerste stand, jaja, de stand van de eerste 1000 inschrijvers. Daar horen we vanzelfsprekend bij. Pakje 345 ophalen en opendoen. RFID-chip inspecteren en de map eens bekijken. Helaas nog geen enkele post gepasseerd ;-). Ik zette me op dezelfde plaats als vorig jaar neer en begon wat onhandig de RFID-chip aan mijn veters te knopen. Yves en An kwamen al aangewandeld. Het was nog wachten op Jimmy, maar dat duurde niet lang.

Het jubileumjaar, de 40ste editie, had wel een zekerheid: een massa volk. Op het moment dat we toekwamen in Bornem lag het aantal inschrijvingen al ver boven de 9000 van het jaar ervoor. Ik wist dat we haast moeten maken naar de startzone of we zouden helemaal achteraan verzeild geraken en dat betekende meer gedrum richting startstreep. Het was dan ook geen verrassing dat de massa wachtenden al vlak na de eerste scanning opdoemde. De startzone werd niet lang daarna gelukkig wat verbreed waardoor we wat meer ruimte hadden om ons neer te zetten en de schoenen nog even uit te doen.

Het startschot werd gegeven, zo kregen we toch te horen en we wandelden traag, heel traag richting startstreep. We passeerden nog een huis dat gerenoveerd werd waar de eigenaar duidelijk het volgende aan het denken was: ” Als die zotten hier nu allemaal één steen in handen zouden nemen in plaats van 100 km te wandelen is mijn huis binnen 5 minuten af “.

An en Jan (de schoonbroer van Yves) wachtten ons op aan de kerk van Bornem en spraken ons goede moed toe terwijl we aan ons eerste traject richting Weert begonnen. Dat eerste stuk viel enorm zwaar. Ik had de noodzakelijke portie spaghetti binnen, maar het was te lang geleden dat ik gedronken had. Voor de start had ik al een dorstig gevoel en ik was nog geen kilometer ver of ik was al aan het hopen op de eerste stop waar ik wist dat sloten water op mij stonden te wachten. Gelukkig hadden we onder elkaar nog conversatie genoeg en deed het enthousiasme van de mensen rondom ons ook veel. De eerste stukken zijn misschien wel vrolijkste, maar de route naar Weert was dit jaar totaal anders zodat ik moeilijker kon inschatten hoe ver het exact was. Enfin na veel innerlijk gesakker bereikten we eindelijk de eerste tussenpost. Het water stond me op te wachten, jaja… Beker 1, beker 2, beker 3, beker 4, … het stroomde binnen en deze diesel begon stilaan op gang te trekken.

Het ging terug richting Bornem. We gingen door een stuk bos waar het wel erg donker was ondanks de twee grootlichten van de brandweer die bocht in de verte markeerden. Natuurlijk had ik hier al goed een hoofdlamp kunnen gebruiken, maar ja… ze lag thuis. Bornem deed zich snel aan en we liepen over de eerste echte scanning. Natuurlijk superbenieuwd naar de gemiddelde snelheid werd er meteen richting thuisfront gebeld, maar wat bleek… Jimmy was gescand en liep vlak naast ons, maar Yves en ikzelf waren niet gescand?? Daar begon de miserie al. Onmogelijk. Jimmy zei: “Je hebt die strip toch van de RFID-chip getrokken?” Even uit de war gebracht, maar al snel wetende dat het een flauwe grap was, stapten we verder richting Roddam waar de eerste energiedranken klaar stonden. Ik had het gevoel dat we goed tempo maakten, maar we kwamen toch ongeveer op hetzelfde tijdstip toe als vorig jaar.

Tussen Roddam en de Duvel in Breendonk zouden we ons tempo pas echt opkrikken. Het ging zeer goed, te goed. Yves vond al eerder dat het wat te vlot ging. We bereikten samen den Duvel en rustten voor het eerst uit. De benen zaten echter goed, dus lang verpozen zat er voor mij niet in. Voor den Duvel bij den Duvel moet je het tijdens de dodentocht echt niet doen. Vanaf hier begon de drievuldigheid al wat barstjes te vertonen. Yves liet ons gaan. Jimmy en ik bleven bij elkaar tot de laatste km voor de aankomst bij de Palm. Dat laatste stuk kreeg ik plots een energieboost en ik liet Jimmy achter me en stak iedereen voorbij die naar de tussenpost slofte.

De brouwerij binnengekomen liep ik meteen richting water en besloot ik om mijn tempo niet te onderbreken en zonder oponthoud gewoon door te stappen richting volgende halte. Na een half uurtje besloot ik even rond te bellen. Yves stopte ermee en Jimmy had de brouwerij net achter zich gelaten.

Ik kon een stevig tempo aanhouden. De snelheid waarmee ik richting Merchtem stapte zou ik niet meer halen tijdens het verdere verloop van de tocht. Vrij logisch, want je begon al te voelen dat het een warme dag ging worden. Ik kwam in Merchtem toe omstreeks 8u34. Daar besloot ik een lange pauze te nemen. Een banaan en wat watertjes vergezelden me. Ik zocht een bank waar ik mijn voeten wat kon op laten rusten. Jimmy was niet ver meer weg en we zouden uiteindelijk nog 15 minuten samen te pauzeren. Daarna vertrokken we samen naar Buggenhout. De zon nam nog wat aan kracht toe en gaf al een voorproefje van wat ons te wachten stond in de namiddag. Ik haalde een eerste keer zonnecrème boven. Wat een geluk dat ik dat bij had! Buggenhout bos in het vooruitzicht wisselden Jimmy en ik elkaar verschillende keren af van koppositie zonder elkaar uit het oog te verliezen. Onder het bladerdak nam ik de koppositie terug over en begon de afstand tussen ons groter te worden. In Buggenhout zouden we mekaar nog even zien voor een pauze, maar kort na het vertrek hielden we er elk ons eigen tempo op na. Vanaf hier zouden we elkaar niet meer terugzien tijdens deze helse tocht.

Het traject Buggenhout-Lippelo gebeurde er iets vreemds. Om de een of andere manier dacht ik al aan 80 km te zitten, toen plots het 75km bord opdoemde. Eventjes een opdoffer, want hiermee stond ik een dik uur achter het schema dat ik in mijn hoofd had. Beide voeten op de grond! Het zou best kunnen dat dit al de eerste tekenen waren van vermoeidheid of van de aanhoudende zonnestralen.

In Puurs heb ik weer wat langer halte gehouden en even wat gepraat met lotgenoten. Nog 20 km te gaan, grofweg 4 uur, maar met zo’n hitte onmogelijk. Het traject werd vanaf nu zwaarder, mijn gemiddelde snelheid daalde. Vanaf nu werd er meer gebeld en gesmst met de supporters, een welkome afwisseling. Ik herinner me veel droogte, uitgeputte wandelaars, geïmproviseerde hoofddeksels (doorweekte t-shirts die het hoofd koel moesten houden).. Het is wel duidelijk uit dit verslag dat deze dodentocht getekend werd door een verzengende hitte. Ik was blij toen ik in Sint-Amands aankwam. Daar kon ik me eindelijk nog eens neerplanten in een stoel. Vorig jaar lag ik hier helemaal uitgeteld op het asfalt. Nog 10 km te gaan. Het stukje Sint-Amands – Branst was slopend. Langs het water, geen schaduw, windstil, puffen puffen en nog eens puffen. Een 65-jarige deelnemer wist me te vertellen dat dit voor hem de op één na warmste dodentocht was (toch uit zijn rijke dodentochtgeschiedenis).

In Branst heb ik me tegoed gedaan aan de sinaasappelen. De laatste 5 km in het vooruitzicht heb je het gevoel ‘Het is niet ver meer, waarom hier nog lang rusten? Aanzetten en afmaken die handel’. Een groot deel van de dodentochtwandelaars zullen het beamen, de laatste loodjes zijn de mooiste maar zeker de zwaarste. Het enthousiasme langs de weg was iets minder dan vorig jaar, maar daarom niet minder indrukwekkend. Het handengeklap doet deugd en helpen je met gemak over de laatste kilometer heen. Het is alleen hels om te zien hoe ver de 5, 4, 3, 2 km borden wel uit elkaar lijken te staan. En ja daar was de finish, met dit jaar wel genoeg ananas! De Bornemse trippel en het diploma. De ontgoocheling was echter zeer groot bij het overhandigen van de ‘medaille’ (deze keer in uitvoering van een ‘pin’). Op het forum van de dodentocht bleven de reacties niet lang uit van ontgoochelde wandelaars. Desalniettemin toch weer een mooie prestatie rijker en blij dat de dodentoch erop zat.

Jimmy bracht de dodentocht wat later ook tot een goed einde! Proficiat.

Deze dodentocht leerde toch dat het weer een cruciale factor is. Ik heb tussen het schrijven van dit verslag en het voltooien van de dodentocht tegen iedereen gezegd dat ik de dodentocht nooit meer doe als zo’n warm weer voorspeld wordt. Die avond viel ik snel in slaap, maar een uur later werd ik badend in het zweet ijlend wakker. Het heeft een half uur geduurd vooraleer ik weer van deze wereld was. De zon heeft me goed te pakken gehad niettegenstaande ik zéér veel water gedronken had.

Mijn deelname aan de ’41e editie dodentcht 2010′ houd ik nog wat in beraad. Hoewel het toch weer héél erg begint te knagen :).

[nggallery id=2]

Jammer…

Voor allen die de dodentocht uitstapten en bij bij de aankomst reikhalzend uitkeken naar een eerste (of volgende) medaille: pech! Dit jaar werden er geen medailles uitgedeeld maar wel ‘pins’. Begrijpe wie begrijpe kan. Dit was toch een grote teleurstelling. Ik lees hier en daar dat deze zouden kunnen omgeruild worden, maar vooralsnog blijft dat bij geruchten…

Lees verder: Dodentocht reikt toch medailles uit (Het Nieuwsblad)

Links

• 6500 deelnemers halen eindstreep (De Standaard)
• Meer dan 6000 deelnemers halen eindstreep dodentocht (HLN.be)