Het is alvast beter om mijn verslagen van vorig jaar en het jaar daarvoor erop na te slaan, want dit jaar heb ik de aftocht geblazen in Steenhuffel op ongeveer 50km. Verschillende redenen. In alle eerlijkheid: de goesting was weg. Een deelname om snel te vergeten. Wie weet volgend jaar opnieuw? Hoewel ik op dit moment het niet zie zitten. Een voorname spelbreker was de overvloed aan rokers. Ok je mag me misschien intolerant noemen, maar als je op smalle stroken achter een bende rokers hangt, is dat een grote pretbederver. Wandelen is op zich misschien niet de zwaarste sport, maar in dit geval is het toch wel de afstand die maakt dat je een serieuze inspanning moet leveren en veel factoren bepalen dan het succes op slagen. Je kan niet iedereen blijven ‘voorbijsteken’ omdat er gerookt wordt. Het kan ook zijn dat ik pech gehad heb, want het is echt de eerste keer dat het me zo opviel.
In de week voor de dodentocht had ik ook nog een inenting gehad die me toch ook parten heeft gespeeld. Maar zoals men zegt ‘les excuses sont faites pour s’en servir’. Opgeven is het einde van de wereld niet. Chapeau aan iedereen die het aangedurfd heeft. Wie weet volgend jaar 😉
[nggallery id=1]
