Verslag 100 km dodentocht Bornem 2007

19 augustus 2007 – Mijn eerste dodentocht zit er op! Het is nu een week later, wat niet wil zeggen dat ik een week zo stijf ben geweest dat ik niet in staat was een verslag te schrijven.

Bottom-line: ik ben om 21.15 over de start gestapt en ben om 6.08 gestopt in Londerzeel. In die tijdspanne heb ik twee pauzes genomen van 10 minuten. Eentje in Ruisbroek en eentje in Breendonk (zonder mezelf over te geven aan de Duvel). Concreet is dat een afstand van een kleine 47 km en 52400 stappen tegen een gemiddelde snelheid van 5.4 km per uur.

Dankzij mijn bericht op het forum van de dodentocht, ben ik er achter gekomen dat Filip (7243), waar ik de eerste 16 km mee gewandeld heb, de tocht wel uitgelopen heeft. Proficiat!

Zie ook:

• Verslag van 100 km dodentocht Bornem 2008 (uitgelopen)
• Verslag van 100 km dodentocht Bornem 2009 (uitgelopen)
• 30 tips voor de dodentocht

Verslag

Om 18u42 stapte ik op de trein in Sint-Niklaas. Normaal gezien wou ik nog een uurtje eerder vertrekken, maar achteraf bekeken was dit het perfecte uur om te vertrekken. De trein zat overladen vol met wandelaars. Geen wonder uiteraard, maar van de extra capaciteit die de NMBS zou inleggen, was bitter weinig te merken. Het allegaartje van passagiers bestond uit getrainde en ongetrainde types. Tot welke categorie ik zichtbaar behoorde, laat ik terzijde. Het eerste dat ik hoorde op de trein was “het lachen zal wel vergaan”…

In de coupé langs mij zat een doorwinterd wandelaar die al verscheidene euraudax (eurodax) wandelingen van 150 km gedaan had en die wel wist waarover hij praatte. De hele, weliswaar korte, rit heeft hij dan ook honderduit gepraat over al zijn wandeltochten. De een al wat uitgeregender dan de andere. Maar het beloofde prachtig weer te worden én blijven en dat was ook zo. Ik denk dat zo’n ideaal wandelweer ver te zoeken is in de geschiedenis van alle dodentochten. Prima om een eerste-keer evaring op te doen.

Om 19u15 stond ik al aan de tent en de rij van de voorinschrijvingen was zeer kort. Ik kon met mijn ‘vroege’ voorinschrijving al meteen afstappen op de eerste tafel: nummers 0 tot 2000. Om 19u25 stond ik al terug buiten met mijn dodentocht-badge (1100). Weinig restte me nog te doen dan naar de start-scanning te gaan, want mijn spaghetti had ik thuis al verorberd. Met een dodentocht vlagje en een paar zakjes promo-snoep was ik om 19.40 de start-scanning voorbij en zette ik mij tussen een hele bende wandelaars. Het gros daarvan was volop bezig met het inspecteren van hun voeten, soms ook elkaars voeten. De tape werd bovengehaald, de risicogebieden behandeld met Compeed, Gehwol en andere van die fraaie producten… Nog een dik uur te gaan, dus besloot ik meteen het voorbeeld van de anderen te volgen en mijn schoenen uit te doen om mijn voeten nog wat te laten ademen. Het wachten verliep vlot. Soms was het wel wat vervelend wanneer een aantal wandelaars dachten een binnenweg gevonden te hebben en te laveren tussen al die zittende mensen. Het is heus niet daar dat het verschil gemaakt wordt.

Omstreeks 20u40 steeg de wandelkoorts en begon iedereen recht te staan. Hiermee overwonnen we toch wel de gigantische afstand van 30 meter richting startmeet. Op deze plaats voegde ik me bij nog een aantal deelnemers die de tocht solo-slim gingen doen. Filip, een 46-jarige West-Vlaming en een 72-jarige Olenaar (die al 23 medailles op zak had). Er zat ook nog een vrouw bij die zelfs een plooistoel bij had. Die was niet bedoeld voor onderweg, maar wel om het wachten voor de start in alle comfort door te brengen. Ze zou later haar plooistoel afgestaan hebben aan een journalist net voor de start.

Om 21u00 werd het startsein gegeven, hoewel wij dat niet gehoord of gezien hebben want we bevonden ons niet in een rechte lijn naar de start, maar in een van de zijstraten. De zwerm kwam toch vrij goed op gang en ik bleek eigenlijk nog dicht bij de start te zitten. Om 21u15 stapte ik dan ook over de startstreep en startte de eerste tocht van 16 km rond Bornem. Filip en ik zagen horden wandelaars voorbij spurten met een schrikwekkende snelheid van 6 à 7 km per uur. Het was voor mij enorm moeilijk om niet toe te geven aan deze snelheidsduivels en aan een eigen tempo te stappen. Op dat moment had ik echt het gevoel dat het geen uur zou duren of ik zou de laatste van alle deelnemers geweest zijn. Niets was minder waar… maar een gevoel kan je snel van de wijs brengen. In dat eerste uur was het erg opletten om niet op mekaars hielen te trappen en plaats te ruimen voor lopers, snelwandelaars, soldaten, ontsnapte gevangen en nog meer van dat.

Op dit eerste traject was het een zottenkermis van jewelste. Er werd veel gelachen en gans Bornem en omstreken stond langs de kanten de 9000 wandelfreaks aan te moedigen, in vraag te stellen, op te vrolijken met discobars, jaloers te maken met Duvels uit de plaatselijke cafés enz. Ook zagen we twee wandelaars voorbij steken die hun eigen terrasparasol (opengevouwen) boven hun hoofd hielden en door de wandelstroom heen slenterden. Na enkele kilometers riep de inwendige natuur al de eerste uitverkorenen. Van maïsvelden werd dankbaar gebruik gemaakt en soms duidde een al te ostentatief opgesteld muurtje van vrouwen erop dat op die plaats zeker geen infiltranten welkom waren.

Om 00u06 kwamen we aan de eerste scanning toe in Roddam (Friesland Drinks) en deed de Extran die we aangeboden kregen enorm deugd! Ik stak de resterende hoeveelheid weg in mijn rugzak en moest mijn medestapper achter laten. Hij ging even rusten en toch iets trager stappen dan de gemiddelde 5.3 km per uur die we er op hadden zitten. Hij riep me nog na om zeker mijn eigen tempo te behouden. Op dat moment zat ik nog heel fris en had ik echt geen behoefte om halt te houden. Na even wat gestretched te hebben, zette ik de tocht vol goede moed voort. Ik speelde een appel en een muesli-reep binnen om wat energie op te doen.

De eerste supporter-sms kwam kort daarna binnen, want toen pas was te zien op internet dat ik mijn eerste afstand afgelegd had. Het deed deugd om te weten dat ik dan toch niet zo traag gestapt had dan ik aanvankelijk dacht. De volgende post was Ruisbroek en bevond zich een kleine 14 km verder. Een lange kasseistrook speelde me wel wat parten, maar zonder veel afzien bereikte ik toch al ‘gauw’ het station van Ruisbroek. Op die plaats hoorde ik al een eerste jonge wandelaar telefoneren naar zijn companen dat hij het volledig niet meer zag zitten en ging opgeven. Van aan het station Ruisbroek was het nog een tijdje tot de tweede halte en het is daar ook dat een aantal wandelaars zich vergisten. We waren er toch nog niet! De weg liep nog een eind langs de spoorlijn, waarna we een bos indoken en vervolgens toch in het Schooltje toekwamen. Onze volgende scanning was een feit en op deze post kregen we een rijsttaartje en koffie of thee. Het was toen 02u35. In Ruisbroek heb ik mij 10 minuutjes op de grond gezet, vervolgens weer gestretched en toen heb ik de langste ‘tussentocht’ (9 km) aangevat van het dodentocht-parcours, misschien wel de tussentocht met de ‘op een na grootste voldoening?’: den Duvel in Breendonk.

Het was er aan te merken dat dit al een zwaar traject was. Ik stak meer en meer wandelaars voorbij die in het begin van de avond hun energie tegen recordtempo verbrand hadden. Een aantal van hen ging al gebukt onder de vermoeidheid en hier en daar werden al mini-stapjes gezet vanwege de blaren. Van het lachen en praten was op dat moment al lang geen sprake meer. Iedereen stapte in zijn eigen tempo voort. Ik zag verschillende wandelaars al met de benen omhoog liggen tegen gevels van huizen. Dat bleek het teken van het einde te zijn uit de vele verhalen die ik vooraf gelezen had.

Net toen ik een gevel van een boerderij uitgepikt had om eens goed te stretchen passeerde de 72 jarige Olenaar waar ik voor de start al mee had staan babbelen. Een uitgelezen moment om al pratend de weg verder te zetten. Het licht was bij hem al even uitgegaan in de buurt van Ruisbroek, maar hij was nu terug klaarwakker. Een half uur later bereikten we Breendonk. Aldaar was er volop ambiance langs het parcours en menig fuifganger stond langs de kant high fives uit te delen om ons aan te moedigen. Enkele meters verder sjokkelden we de post aan de brouwerij binnen. Er was soep met ballekes en ook daar besloot ik om mij even op de grond te zetten. Naast mij zaten een paar jonge gasten van het Duits leger duivels vocht te nuttigen. Of ze hun tocht nog verder gezet hebben, is me niet bekend, maar ze zaten er toch nog met de voeten bloot toen ik verder aanzette om 04u54.

De zon kwam stilaan op tijdens de tocht naar Londerzeel. Een agent die de auto’s omleidde, stond ons nog wat aan te moedigen. De laatste kilometers naar Londerzeel begon ik last te krijgen in mijn onderrug en zakte de zin om verder te wandelen me volledig in de schoenen. Elk straatje dat ik insloeg, hoopte ik dat de post niet ver meer af was, maar ik werd steeds weer teleurgesteld. Op dit traject had ik de indruk dat mijn tempo enorm gezakt was, maar vreemd genoeg legde ik dit stuk van 7 km het snelst af van de hele tocht. Ik begon mij te ergeren aan de enkele auto’s die zich door het parcours van de wandelaars baanden. Eindelijk zag ik in de verte de Londerzeel-post opdagen. Ik werd gescand om 06u08 en er kwam nog een vermoeide ‘danku’ uit mijn keel. De Rode Kruis post daar was goed bevolkt, maar hier hoefde ik gelukkig niet te zijn. Een van de catering-vrijwilligsters stond luidkeels te roepen: Maaars … én peperkoek. De peperkoek was niet erg in trek, maar ze deed toch moeite om er van af te komen. De blauwe Aquarius die mij aangereikt werd, smaakte me geenszins. De Extran van 6 uur eerder was toch betere brandstof. De Mars smaakte me ook niet. In Londerzeel zette ik me vermoeid neer. Het bukken om neer te zitten gaat heel traag, maar eens je zit, denk je dat je nog nooit zo blij geweest bent dat je kon zitten. Ik heb daar ongeveer 20 minuten gezeten en de zin om verder te stappen naar de Palm in Steenhuffel was nergens te bekennen. Mijn voeten en benen konden anders nog goed mee, maar mijn wilskracht was volledig weggeëbt omdat er ook niemand meer was die mij aanmoedigde. Ik stapte op de bezemwagen en kwam om 07u10 aan in Bornem, waar de eerste lopers de finish al bereikten.

De stappen die ik zette richting station deden me sterk in vraag stellen waarom ik in godsnaam gestopt was. Ik had zin om naar Londerzeel te rijden en de tocht verder te zetten…

Tot slot wil ik nog een welgemeende danku richten aan de organisatie, het rode kruis, de vrijwilligers, de agenten en de supporters die dit mogelijk hebben gemaakt.

Op naar de 39ste editie van de dodentocht 2008. Bedankt voor alle berichtjes!

Edities die ik wel uitwandelde:

• Verslag 100 km dodentocht 2008
• Verslag 100 km dodentocht 2009 

Mijn persoonlijke tips

In de aanloop naar de dodentocht, heb ik getracht mij zo goed mogelijk voor te bereiden aan de hand van de talloze tips die her en der op internet te vinden zijn. Met onderstaande tips ben ik toch al halfweg geraakt :-).

Training was voor mij een must. Het hoeven geen ellenlange tochten te zijn. Een lange tocht kan een ervaring zijn, maar ik heb geen enkele tocht van meer dan 13 km als voorbereiding gedaan. Een pedometer is een handig hulpmiddel om te weten hoeveel je stapt als je je tochten op het moment zelf samenstelt zoals ik steeds deed. Voor minder dan 10 euro heb je zo’n ding. Ik heb nooit langer dan 2 uur getraind. Ik stapte wel telkens een stevig tempo van meer dan 6 km per uur. Het grote voordeel van deze ‘korte’ trainingen heb ik pas achteraf echt ondervonden: geen blaren en toch nog in staat te wandelen de dag erna.

Een dikke maand op voorhand heb ik goeie North Face Adrenaline schoenen met een hoge hiel gekocht die mijn enkels wat beschermen. Bovendien schoenen die waterdicht zijn (Gor-Tex). Speciale kousen heb ik niet gekocht. Tijdens een van mijn voorbereidingstochten heb ik twee paar kousen gedragen, maar dit was voor mij de slechtste tip die ik op internet gelezen had. Na 2 uur stappen voelde ik een beginnende blaar opkomen. In mijn rugzak had ik twee paar kousen mee, maar die heb ik niet gebruikt. Een poncho had ik ook mee voor het geval het toch zou regenen. Belangrijk ook is het dragen van een lange broek tijdens de nacht. Veel mensen denken niet aan de kou ‘s nachts, vooral aan de knieën en de kuiten waardoor je spieren kunnen verstijven. Een trui is ook warm aan te bevelen!

Een week voor de dodentocht heb ik dagelijks kamferspiritus aan mijn voetzolen gesmeerd. Dat is een ouderwets middeltje om de huid te verstevigen en kost slechts +/- 1€80 voor 100 ml bij de plaatselijke apotheker. Het heeft mij alleszins geholpen.

Reflectoren neem je best mee en zijn zeker en vast aan te raden als je traint bij valavond of ‘s nachts. Op de dodentocht zelf zie je te veel mensen die geen reflectoren gebruiken, hoewel het in de brochure vermeld staat. Een zaklamp heeft zeker zijn nut. Beter nog: zo’n hoofdlamp. Zo zie je op de zandpaden en wegeltjes waar je loopt en trap je niet in (diepe) plassen.

Qua eten lopen de meningen fel uit elkaar. Ik heb dan maar op zeker gespeeld en enkele muesli-repen, snickers en druivensuiker meegenomen. De spaghetti halfweg zou ik zeker niet gegeten hebben want van honger was bij mij totaal geen sprake. Genoeg drinken is wel aangewezen, want je zweet best wel wat.

Tijdens de dodentocht is het belangrijk dat je regelmatig stretcht. Het is af te raden om op de koude grond te gaan zitten, maar je kan bijna niet anders. Blijf dan ook niet te lang zitten. Wandel van post tot post, rust best niet tussen twee posten in en tel niet af naar de finish. Er is niets zo deprimerend dan na 30 km plots een bord te zien “nog 70 te gaan”. Wandel je eigen tempo hoe moeilijk dat in het begin ook is en mobilseer je vriendenkring om je regelmatig via sms een hart onder de riem te steken ;-). Steun ook de wandelaars onderweg die het moeilijk hebben. Ze zijn je erg dankbaar.

De dodentocht is een prachtige ervaring die je eens in je leven moet meegemaakt hebben!

Veel succes!